پذیرش قطعنامه 598 هرچند به معنای پذیرش آتش‌بس از سوی ایران بود، اما رژیم عراق بار دیگر به خاک ایران تجاوز کرد.

امریکایی‌ها حد فاصل تیر ماه تا شهریور 59 برنامه‌ای مدون را برای حمله نظامی به ایران با عاملیت رژیم بعث و شخص صدام برنامه‌ریزی کردند و نتیجه آن آغاز جنگ تحمیلی از تاریخ 31 شهریور 59 بود.

امریکایی‌ها که به خیال خام خودشان فکر می‌کردند، می‌توانند نهایت در کمتر از 10 روز جمهوری اسلامی را سرنگون کنند از هیچ کمکی به صدام دریغ نکردند.

آن‌هایی که ادعای حقوق بشرشان گوش فلک را کر می‌کرد در 31 شهریور و زمان حمله صدام به ایران و انجام جنایت‌های گسترده لال شده بودند.

سرانجام صدام با انبوهی از تجهیزات نظامی در تاریخ 31 شهریور 59 با هدف از بین بردن دموکراسی در ایران و تجزیه خوزستان، جنگی خونین را آغاز کرد.

در آن زمان حمایت لجستیکی از ارتش رژیم بعث عراق بر عهده امریکا و اتحاد جماهیر شوروی و حمایت مالی بر عهده خاندان خبیث و شکم‌باره سعودی بود.

صدام قول داده بود که در کمتر از یک هفته کار ایران را یکسره کند، حتی صدامیان زمان اشغال خرمشهر بر روی دیوارها نوشته بودند که آمده‌ایم تا بمانیم اما زمانی که شهر آزاد شد رزمندگان اسلام نوشتند؛ « آمدیم، نبودید».

مجموعا جنگی که به خیال خام صدام نهایتا یک هفته طول می‌کشید، 8 سال ادامه پیدا کرد و نتیجه آن پیروزی حق بر باطل بود. البته دو سال اول جنگ تحمیلی کمی تلخ بود، اما آزاد سازی خرمشهر نقطه عطفی بر این اتفاقات تلخ 700 روز اول جنگ بود.

پس از پیروزی در خرمشهر عملیات فتح المبین، والفجر و کربلا ضربات سختی به دشمن وارد کرد و نتیجتا صدام روی به حملات شیمیایی آورد. شکست های میدانی صدامیان در میادین نبرد آن‌ها را بر آن داشت تا با حملات شیمیایی از ملت ایران و حتی ملت عراق انتقام بگیرند که حادثه سردشت و حلبچه نمونه‌ای از آن بود.

اما پس از 8 سال جنگ نهایتا شرایط به شکلی رقم خورد که قطعنامه 598 امضا شود.

 27 تیر البته روزی نیست که مانند فتح خرمشهر در سوم خرداد 1361 جشن گرفته شود، اما روز حقارت و شکست هم نیست، بی‌گمان ۲۷ تیر «روز شجاعت امام خمینی(ره)» است. روز دیگری در توصیف شجاعت‌های او و این بار بر پایه «مصلحت».

قطعنامه 598 سازمان ملل متحد در تیرماه 66 از سوی شورای امنیت تصویب شد. این قطعنامه که با هدف کمک به عراق امضا شده بود نکات قابل تاملی داشت که هدف از آن حمایت از رژیم صدام بود.

امریکا که دید صدامیان در عرصه میدانی توفیقاتی کسب نمی‌کنند، تلاش کرد تا با این قطعنامه از اضمحلال رژیم بعث جلوگیری کند. ایران در تیر ماه سال 67 با توجه به شرایط خاصی که داشت آن را پذیرفت.

پذیرش این قطعنامه هر چند به معنای پذیرش آتش‌بس از سوی ایران بود، ولی عراق به حملات خود ادامه داد و مجدداً داخل خاک ایران شد تا نقاط مهمی از جمله خرمشهر را به دست بیاورد تا با وضع بهتری در مذاکرات حضور داشته باشد، اما متحمل شکست مفتضحانه‌ای در میدان نبرد شد و نهایتاً جنگ در ۲۹ مرداد ۱۳۶۷ پایان یافت.

در حقیقت صدامیان مجددا در یک برهه در اواخر جنگ تحمیلی مجددا با کمک منافقین به خاک ایران طمع ورزی کردند که با شکست سنگین مجبور به عقب‌نشینی شد.